wspomnienia

Pazdziernik

...oprócz wilgotnego powietrza, pożółkłych liści, wybranych kasztanów przyniósł ze sobą coś jeszcze. Moja odwaga wspięła się na wyżyny swoich możliwości. Moja chęć bycia blisko , bycia potrzebną, ważną, niezastąpioną pokierowała kolejnymi krokami kiedy z pewnym niedowierzaniem składałam swoje dokumenty. Potem stres, konkurencja bo konkurs, bo rozmowa przed trzyosobową komisją. Przypomniała mi się matura czy egzaminy na studiach. Następnie wielkie zaskoczenie, że jednak udało się. Warto ryzykować, próbować, wychodzić tatuaż na ramieniu losowi na przeciw. Ku mojemu zdziwieniu mnóstwo łez, miłych słów na pożegnanie. Człowiek po siedmiu latach z niektórymi osobami czuję się jak z rodziną. Pomimo różnych sytuacji jakie miały miejsce tylko jedno podsumowanie przychodziło mi do głowy. Ciężko rozstawać się tam gdzie człowiek czuje się jak ryba w wodzie, gdzie każdy uśmiech wraca do mnie niczym echo, a każde pytanie tak szybko może uzyskać odpowiedź u innych. Dopiero teraz, w nowej pracy wiem ,że potrzeba wiele czasu abym na nowo zupełnie odnalazła się w tym co mnie spotkało. Są wspaniałe strony. Prozaicznie ale nareszcie to ja sama mogę integralnie uczestniczyć w życiu mojej rodziny. Mogę szykować mojego małego przedszkolaka, odprowadzać, dostawać buziaka na pożegnanie i życzyć miłej zabawy. Takie drobne sprawy są dla mnie tak bardzo istotne. Tak bardzo za tym tęskniłam kiedy zawsze wiedziałam o 40 km jakie nas dzielą. O tym,że gdyby coś się stało ja mogłabym być dopiero najszybciej za godzinę. Teraz 1 telefon i za 15 minut jestem na miejscu. To ja sycę się pierwszym uśmiechem Neli kiedy zagaduje nas zza szczebelek swojego łóżeczka. To ja mogę kolczykowanie w warszawie bić brawo kiedy z samego rana chce się bawić: przystawia sobie słuchawkę- telefon i udaje,że rozmawia. W końcu moja doba troszkę się rozciagnęła i to w tak dobrym, rodzinnym kierunku. Właśnie to napędza mnie do działania, potwierdza słuszność mojego wyboru.